Врати се доле, потребен си.
Фер ли е, вака да заминеш и да оставиш длабоки сеќавања?
Длабоки рани.
Недовршени разговори.
Ветувања.
Што со животот?
Што со нашите скршени срца?
Врати се доле, потребен си.
Врати се доле, потребен си.
Љубовта ја нарекуваа "инает".
Беа двајца личности. Личности со слаби срца, личности полни со магија, полни со волшепство. Беа двајца млади на кои гордоста им беше се, имаа свое его, а се сакаа безусловно. Љубовта ја нарекуваа "инает", бараа одговори, а никогаш не си ги дадоа, имаа прашања, а никогаш не прашаа. Такви беа. Шетајќи низ улиците разменуваа по некој скришен поглед, а потоа како ништо да не било. Беше таа мала девојка и колку и да велеше дека и е сеедно, некаде длабоко во себе и трепереше некој глас " А што со нас?!" и никогаш не праша ништо. А тој. Тој во пијаните луди ноќи ќе ја дигнеше до небо кажувајќи и прекрасни зборови, на кој таа само слатко се смешкаше, а белите образчиња и руменееа од срамежливост. А потоа, се ќе пуштеше по вода, повторно како ништо да не било, a беше. Беше многу од тоа. Беше љубов на кои и двајцата не сакаа да признаат. Беше магија, на која секогаш велеа дека не е возможна. Беше среќа, на кој велеа дека тие не се за тоа. Беше храброст, беше моќ. Беше исчекув...
Comments
Post a Comment